Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/46

 Bociek uderzył głową o żelazny pręt i, z trudem stąpając, bo go zamroczyło, ukrył się za latarnią.
 O dalszym locie nie można było myśleć nawet.
 Głodny i potłuczony stał ze smutnie zwieszonym dziobem i drzemał.
 Nagle drgnął i podniósł głowę.
 Przysiadł nieco, aby bez rozpędu móc zerwać się do lotu.
 Słyszał wyraźnie odgłosy kroków człowieka, który szedł kamiennemi schodami i gwizdał głośno.
 Niskie drzwiczki w ścianie latarni otwarły się powoli.
 Na platformę wyszedł stary, kulawy latarnik.
 Miał na głowie granatową czapkę ze złotą kotwicą.
 Zatrzymał się i rozejrzał.
 Ujrzawszy leżące ptactwo, znowu gwizdnął przeciągle.
 — Co ta burza narobiła! — mruknął.
 Pochylony oglądał ptaki.
 Odłożył na bok trzy największe gęsi, a resztę sztuka po sztuce zaczął zrzucać do morza.
 Obchodząc dokoła latarnię, zauważył boćka.