Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/49

 Cały dzień tak żeglował w powietrzu nasz podróżnik z nad Bzury.
 Już słońce zapadło do morza, a zmrok ogarniał wszystko, gdy bociek jął szczękać dziobem i syczeć coraz radośniej.
 Wprost przed nim, tuż za żółtem pasmem piasków nadbrzeżnych, widniały ciemne góry.
 Minął jednak kwadrans, a może i więcej, zanim wylądował.
 Nie wiedział bociek, że dotarł już do Afryki.
 Zato zrozumiał, że opuścił się w dogodnem miejscu.
 Z wysokiego brzegu stoczyło się na piasek sporo ogromnych głazów.
 Pośród nich można było zaczaić się z łatwością.
 Na piasku i drobnym żwirze Łobuz odnalazł kilkanaście muszli i, rozbiwszy je, wydłubał i przełknął niezwykle smaczne mięczaki.
 Na skałach, zwisających tuż nad morzem, bociek wykrył przyczepione do nich ostrygi.
 Odrywał je dziobem, rozłupywał i łykał ten przysmak.