Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/55

 — Las! — ucieszył się Łobuz.
 Był to duży gaj palmowy. Sto tysięcy palm daktylowych rosło tu, a wśród nich biegły z pluskiem potoki wody.
 Takie gaje na pustyni noszą nazwę „oaz“.
 Była to oaza El-Urit.
 W cieniu drzew o pierzastych liściach stały chatki i namioty.
 Wszędzie roiło się od ludzi, wielbłądów i owiec.
 Łobuz poczuł zaufanie do ludzi w białych i granatowych burnusach.
 Pokrążywszy trochę nad oazą, opuścił się na koronę najwyższej palmy.
 Spostrzeżono go.
 — Bocian! Bocian! — krzyczały po swojemu bronzowe, opalone dzieciaki, przyglądając się siedzącemu na drzewie ptakowi.
 Jakiś stary Arab, szepcąc coś, podszedł natychmiast do palmy i wysypał z worka daktyle.
 Gdy odszedł daleko, bociek zeskoczył na ziemię i uraczył się słodkiemi, złocistemi owocami.
 Daktyle, za któremi przepadają dzieciaki, rosną i dojrzewają na Saharze,