Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/60

a może — kto wie, co myślą ptaki — dziękował Bogu za Jego miłosierdzie i pomoc dla niego — młodego, samotnego bociana ze złamanem skrzydłem.
 Uspokoiwszy się nieco, zaczął się oglądać dokoła.
 Dżungla rosła o kilka kroków od grząskiego brzegu. Korzenie drzew wystawały z trzęsawiska i ciągnęły się ku wodzie.
 Różnobarwne ptaki, dziwaczne nieraz, o grubych i niemal większych od całego ciała dziobach, siedziały na gałęziach, przyglądając się wędrownemu ptakowi.
 Jakieś owoce zwisały z gałęzi drzew.
 Wszędzie śmigały jaszczurki i węże, tak grube i tłuste, że bociek aż się oblizywał.
 Tuż przy brzegu pluskały się ryby i wyskakiwały na czarne błoto.
 Ociężale przewalały się zielone i czerwone żaby.
 Nad wodą i krzakami fruwały pięknie zabarwione motyle, a od czasu do czasu z głuchym hukiem przelatywały duże bąki i żuki.
 Na to wszystko spoglądało słońce.
 Posyłało ono na ziemię swe jasne, gorące promienie.