Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/67

bakami i muszelkami! Czem chata bogata, tem rada...
 Łobuz, w ten sposób spędzając czas nad Nigrem, stawał się coraz większy i silniejszy.
 Pióra mu wypadać zaczęły, lecz nowe, które szybko rosły, długie były i i długie, jakgdyby z żelaza wycięte.
 Prawe skrzydło nie bolało go już nigdy. Nogi boćka okryły się twardemi brodawkami. Żmijaby ich nawet nie przegryzła, a cóż dopiero jakieś tam bąki!
 Łobuz starannie szukał kopców termitów i żywił się temi owadami.
 Na deser tylko łykał żabki i ślimaki.
 Życie miał wyborne!
 Jadł, pił i spał, od czasu do czasu podziwiając życie dżungli, gdy krążył nad nią dla wprawy, aby nie zapomnieć sztuki latania.
 To też bociek nasz roztył się ogromnie i stał się ociężały i leniwy.
 Wkrótce jednak opuścił gościnny brzeg Nigru.
 I co najdziwniejsze opuścił go bez żalu.
 Pewnego razu, jeszcze przed zachodem słońca, wleciał na suche drzewo, na którem zwykle spędzał noce.