Strona:PL Ossendowski - Daleka podróż boćka.djvu/87

 Boćkowi zdrętwiały nogi ze strachu, lecz nie czekał długo, skoczył z gałęzi i zawisnął na skrzydłach. Machnąwszy niemi, odleciał.
 Wydał rozgłośny klekot, a posłyszawszy krzyk towarzyszki, poleciał ku niej.
 Stała już na suchej gałęzi baobabu, zapatrzona w zapadające na zachodzie czerwone słońce.
 Na dole, pomiędzy drzewami ciemno już było. Coś tam szeleściło w trawie.
 Dzwoniły, cykały i zgrzytały owady.
 Łobuz rozglądał się dokoła.
 Na niższych gałęziach zanocowało stadko zielonych papug.
 Gwarzyły sobie, kłóciły się i skarżyły, usadowiając się do snu.
 Bocianica wkrótce usnęła, lecz bociek stał wyprostowany i patrzał na zachód, gdzie gasły czerwone, potem fiołkowe i szare błyski zorzy.
 Jakoś nie mógł usnąć.
 Czuł się ogromnie podniecony nieudanym napadem podstępnego węża.