Strona:PL Ossendowski - Drobnoludki.djvu/19

 Prychnąwszy głośno, rozwarł ogromną paszczę.
 Wszystko w niej było miękkie i różowe. Przerażające, krzywe kły sterczały na różne strony.
 Potwór ziewał...
 Maniusia w strachu uciekła z żałosnym krzykiem.
 — Nie bój się! — klekotały bociany. — To krowa wodna — hipopotam!
 — Boże, jakież straszne ma kły! — wzdrygnęła się dziewczynka.
 — Łagodny to, wcale nie drapieżny zwierz! — mówiła boćkowa.
 Hipopotam, naziewawszy się dosyta, z ciężkiem westchnieniem opuścił się na dno.
 Maniusia długo jednak nie mogła się uspokoić i nie śmiała już zbliżyć się do wody.
 Przechadzała się teraz po łączce, przyglądając się krabom i jakimś barwnym, zwinnym, ptaszkom.
 Zmęczyła się wreszcie i chciała usiąść.
 Zobaczyła ciemno szary, mułem oblepiony i sękaty kloc drzewa.
 Podeszła i usiadła na nim.
 Nagle...