Strona:PL Ossendowski - Drobnoludki.djvu/24

 Ciemno szary, w ciemne plamki podobny był do bardzo drobnego kurczątka.
 Było to pisklę kuropatwy.
 Chłopak przeraził się, pomyślawszy, że mògłby rozgnieść to maleństwo.
 Tymczasem pisklę, wystraszone śmiertelnie, przykucnęło i nie ruszało się wcale.
 Zapewne chciało udać, że jest... kamykiem. Takim zwykłym szarym kamykiem.
 Staszek jednak wyraźnie widział żółtawy dziobek ptaszka i czarne, pełne strachu oczki.
 Pochylił się i ostrożnie wziął pisklątko w ręce.
 Trzymając je na dłoni, rozglądał drżące maleństwo.
 Dyszało cicho i szybko.
 W tej samej chwili z żyta na ścieżkę wybiegła matka — stara kuropatwa.
 Przekręciwszy głowę nabok, przyglądała się trwożnie chłopczykowi.
 Potem zaczęła trzepotać skrzydełkami i pokrzykiwać cicho.
 Staszek uśmiechnął się.
 Zdawało mu się, że rozumie głos zaniepokojonej matki.