Strona:PL Ossendowski - Drobnoludki.djvu/26

 — Puść, puść małego! — prosiła. — Słaby jest i drobny. Możesz uszkodzić mu skrzydełka. Nie będzie mógł latać, a wtedy porwie go kot, pies lub jastrząb!
 Chłopak ukląkł i puścił pisklę.
 Z głośnym piskiem podbiegło do matki i śmignęło jej pod skrzydło.
 Po chwili ptaki ukryły się w życie.
 Staszek ruszył dalej, uśmiechając się na wspomnienie o swej przygodzie.
 Nie uszedł jednak i stu kroków, gdy na ścieżkę wybiegła kuropatwa.
 Chłopak poznał ją odrazu i pomyślał:
 — To ta sama!... Ale czegóż ona chce ode mnie?
 Kuropatwa patrzyła na niego uważnie, a potem pobiegła miedzą.
 Co chwila oglądała się i, widząc, że chłopak idzie za nią, sunęła dalej.
 — Prowadzi mnie gdzieś, — domyślił się Staszek. — Ale gdzie i poco?
 Kuropatwa doprowadziła go na nieduży pagórek, zarośnięty wysoką trawą.
 Krążyła w niej, coś skubiąc i ciągle oglądając się na chłopaka.
 Miała zakłopotany i stroskany wygląd.