Strona:PL Ossendowski - Drobnoludki.djvu/7

7

 Ani drzewka, ani źdźbełka! Zwierzęta tu nie zaglądały, ani ptaki nie zalatywały.
 Pustynia!
 Ale teraz młoteczki, rydelki i kilofiki w rękach pracowitych drobnoludków zmieniły wszystko.
 Nagie, martwe skały okryły się ziemią żyzną.
 Na niej wyrosła trawa soczysta i wysoka.
 Pasterze przygnali tu krowy, owce, kozy i konie na pastwisko.
 Kosiarze ponastawiali długich i wysokich stogów.
 Na ziemi czarnej zasadzone rączkami drobnoludków ziarenka rozrosły się obficie i potężnie.
 Szumią tam teraz bory świerkowe i sosnowe, o czemś gwarzą i pachną żywicą.
 Różne zwierzęta znalazły dla siebie schroniska w gąszczu drzew.
 Na polanach leśnych pasą się jelenie o pięknych wieńcach rozłożystych i sarny płochliwe.
 Tam, gdzie drobnoludki posiały niegdyś ziarna dębów i buków, żerują dziki, ryjąc ziemię i szukając żołędzi i smacznych korzeni.
 Po drzewach skaczą wiewiórki rude.