Strona:PL Ostatnie dni świata (zbiór).pdf/70

 — I tak nigdy tu już nie wrócisz, — powiedział.
 Z głębokim żalem spojrzałem na pokój, w którym moje stare rzeczy niejako upodobniły się do mnie.
 — Prędzej, — naglił artysta. — Pójdziemy na plac Królewski; tam jest najbezpieczniej, chociaż mnóstwo ludzi ucieka w dzielnicę Wiary i za miasto.
 Ulice były zatłoczone. Czerń płynęła do środka miasta, niektórzy biegli znów w przeciwną stronę, do mostu i Łuku pokoju.
 Komety nie było widać, ale po niebie snuły się złociste smugi, schodzące się we wschodniej części widnokręgu.
 Wszedłem do sklepu na rogu ulicy i kupiłem cygar.
 Sklepikarz zażądał za dziesięć tyle, ile wczoraj jeszcze brał za setkę.
 — Ślicznie będzie się palił pański towar, — powiedział Wayttman, zapalając cygaro.
 — Jest zaasekurowany. Niechaj się pali.
 Przeszedłszy przez dwie dzielnice, natknęliśmy się na rozbity aeroplan, śruby którego wciąż jeszcze się obracały. Na bruku stały kałuże krwi, a jakaś stara wiedźma zasypywała je piaskiem, który brała tuż, ze ścieku.
 Naprzeciw, na murze naklejony był olbrzymi afisz, który — ze względu na historyczną jego doniosłość, — załączam do tych notat.