(in. Dowhonosenko 1836), Zabiła (w rusk. Zabieła, in. Topola, 1837), Metliński (in. Mohyła, 1839), Kostomariw (in. Hałka, 1839), Borowykowski, Szpyhocki, Szaszkiewicz, Ilkiewicz (1840) i inni. Lichą grammatykę tego narzecza wydał Pawłowski (1818); u Łuczkaja (1830) i Łewickiego (1834) narzecze małoruskie nie dość ściśle od cérkiewnego oddzieIone. Słownika nie dostawa jeszcze. Dobre zbiory pięknych i wdziękiem ujmujących małoruskich pieśni wydali książe Certelew (1819), Maxymowicz (1827; 1834), Zaleski (1833), Sreznewski (1833), Markiewicz (1840), Pauli (1839) i inni.
KRAJ. Linia kraj tego narzecza określająca zaczyna się przy Ljumonowie nad rzeką Lżą, zachodniowo poniżéj Opoczki, na pograniczu gubernii Pskowskiéj a Witebskiéj, i zestępuje na południe koło Ljucyna przez Rajbykozy, Torczyłowo i Dagdę ku Pridrujsku nad Dźwiną, a daléj wschodnim skrajem gubernii Wileńskiéj przez Brasław, Rodupiszki ku Zaszkiewiczom nad Wilią, odtąd na zachód przez Olszany, Traby, ponad Iwiem i Lidą do Grodna; odtąd schyla się ku południu zachodnim brzegiem okręgu Białostockiego przez Knyszyn, Białystok, Bocki ku ujściu strumyka Priesieki do Bugu; odtąd, zmierzając na przemian na wschód i północ, wpada naprzód do linii granicznéj narzecza małoruskiego, już powyżéj skreślonéj, aż do Chotimska nad Besedem, daléj po linii narzecze wielkoruskie zakreślającéj także już wzmiankowanéj, aż do Ljumonowa, skądeśmy to wyszli. Tym sposobem narzecze białoruskie rozpościéra się po całéj gubernii Mohi-
