Ta strona została przepisana.
(Z Karadżicza.)
Djevojka sjedi kraj mora,
Pak sama sebi gowori:
„Ah, mili Boże i dragi:
Ima l’ szto szire od mora?
Ima l’ szło duże od polja?
Ima l’ szło brże od konja?
Ima l’ szto sladje od meda?
Ima l’ szto draże od brata?”
Gowori riba iz wode:
„Djewojko, luda budalo!
Szire je nebo od mora,
Duże je more od polja,
Brże su oczi od konja,
Sladji je szetjer od meda,
Drażi je dragi od brata.“
„Oj djewojko, pitoma rużice!
Kad si rasla, na szto si gledala?
Il’ si rasla na bor gledajuci,
Il’ na jelu tanku ponositu,
Il’ na moga brata najmladjega?“
„„Oj junacze, moje jarko sunce!
Nit sam rasla na bor gledajuci,
Ni na jelu tanku ponositu,
Nit na twoga brata najmladjega;
Weć sam mlada prema tebi rasla.““
