Strona:PL P. J. Szafarzyka słowiański narodopis.djvu/212

Ta strona została przepisana.


2. Korutańskie.

a) Z Roży.


Per nas je padu welik snjeh,
Saczemi możi do koljen:
Zapadn je dewet wesi,
Dewet wesi, sedem cerkwi:
Se newidi drujeha,
Ko nowe cerkwe werh turna.
Tam hori sjedi czerni kůs,
Lepo żwiżha noj poje,
Dabi skoro wihred bua,
Dab’ se hribci prekopneli,
Dabi rasle jahodce,
Jahodce noj wjolice,
Dab’ deczle perszle terhat je,
Dabi kůs weczbarti widu je.
(Mayr.)


b) Z Zilii[1].


„Půbicz moj je szou w pûaniną
Strjelat czudną wsą zwjeriną.
Al’ ga bo zwjerina wjedûa,
Koj bôn doczûa půbcza meûa!“
Strenczata ga dwa medwjeda,
Ki sta půbicza wjedûa.
Deczûa je w potoce praûa,
Je pertekûa wôda wsa kerwawa.
Sze en maû je deczûa praûa,
Kûobczicz że pred nją perpûaûa.
Kûobczicz je pa że poznaûa,
K’ je żôjece cu djeûaûa.