Strona:PL P Bourget Widmo.djvu/108

nadawanie biednemu Renému przezwiska tego słynnego eleganta, było jednym z ulubionych żartów Jakóba — i mówi o niezgorszem zabijaniu czasu w domach istotnie bardzo przyjemnych, a do tego tym tonem — naśladował go — dojrzał do małżeństwa... Słuchaj pan — ciągnął dalej, biorąc ze stołu jeden z dzienników sezonowych — załóżmy się o obiad w Monte-Carlo z Malclerc’iem i Łucyą, że znajdę nazwisko przyszłej pani de Montchal?
 — Owszem, spróbuj pan... — mówi René.
 Jakób zabiera się do szukania w dzienniku rubryki Hyères i zaczyna czytać długą listę pań i panien, mieszkających w hotelach i willach; a mały de Montchal odpowiada za każdym razem, stosownie do danego wypadku: „nie znam,” „młoda” albo „stara” — „niebrzydka” albo „okropna, ” aż wreszcie czytający wypowiedział nazwisko, które obudziło we mnie zajęcie dla tego pociesznego egzaminu:
 — Hrabina Edwardowa Muriel z rodziną. Willa „des Cystes.”
 — Pięćdziesiąt lat — objaśnił Montchal.
 Zdawało mi się, że odblask rumieńca ponownie zabarwił mu lica.
 — Dobrze — nalegał Jakób — ale rodzina?
 — Cztery córki i siostrzenica.
 — A córki?
 — Niczego.
 — A siostrzenica?
 — Bardzo ładna.
 I znów odcień rumieńca, ale głos pozostał spo-