Strona:PL P Féval Łowy królewskie.djvu/291

 Postanowienie to lotem błyskawicy obiegło wszystkie tłumy.
 Simon nie stracił ani jednego słowa z téj rozmowy; jego serce mocniej uderzać zaczęło na wspomnienie zemsty; a zemstą swą zajęty nie zaleca! nawet milczenia dwóm podmajstrzym, którzy cały tłum wzruszyli.
 Tłum ten rozstawiony zatrzymał się przed zamkiem d’Alcantara. U bram nie było wart i można było słyszéć wesołe okrzyki biesiadujących rycerzy. W dzień polowania w zamku, według zwyczaju wyprawiano ucztę.
 — Mieszczanie weszli pocichu.
 Zbliżywszy się ku drzwiom, prowadzącym do mieszkania królewskiego, Simon odwrócił się do tłumu i rzekł:
 — Wam pozostawiam faworyta i jego fanfaronów! Do mnie Alfons! należy.
 — Simonie! — ozwał się groźnie jakiś robotnik — nie myśl czasem uratować króla!
 — Uratować! — zawołał, Simoji i jego oczy zabłysły jakimś dziwnym ogniem.