Strona:PL P Féval Łowy królewskie.djvu/580

dnego z moich kolegów, który pamięta szczęśliwsze czasy, i...
 — Niech się uda do mojego intendenta — rzekł z roztargnieniem hrabia.
 — Senior..., — chciał dodać Ascanio. Lecz hrabia wychodząc z zamyślenia, zwrócił oczy ku niemu. Padewczyk odkrył głowę natychmiast, i, opuściwszy ręce, oddał najuniżeńszy ukłon.
 — Ah!.. to ty — rzekł hrabia — idź precz!
 I Castelmelhor odwrócił się.
 Jego Excellencja jest łaskaw obchodzić się ze mną z nadwyczajną poufałością — mruknął Padewczyk do ucha Conti’ego.
 — Hrabio de Castelmelhor — rzekł ten ostatni z pewną godnością, zbliżając się nagle — ten człowiek wprowadza cię w błąd. Nie jestem jego kolegą, i był czas, że ty hrabio, miałeś sobie za zaszcyt być moim. Nie udam się do twoiego intendenta, gdyż z tobą pragnę pomówić. Spojrzéj na mnie, senor.