Strona:PL P Féval Łowy królewskie.djvu/595

 — Królewskie polowanie! — zawołał Alfons, którego oczy zabłysły radością.
 — Lecz — mówił daléj Caslelmelhor — rycerze Niebokręgu niechętnie słuchają innych a nie Waszych rozkazów, i...
 — Czy tylko prawdę mówisz? — przerwał król — czy istotnie myślałeś o królewskiém polowaniu i czy te rozkazy niego się tyczą?
 — Jeżeli Wasza Królewska Mość chcesz się przekonać...
 Król uczynił poruszenie przestrachu.
 — Nie — rzekł — już podpiszę... Daj! daj prędzej!.. O! jak ja cię kocham za to dzieciuchu!... królewskie polowanie!... dawaj!
 Ręka Caslelmelhor’a drżała tak, że nie mógł otworzyć pugilaresu. Alfons, w dziecinnéj niecierpliwości, wyrwał mu go z rąk, porwał dwa pargaminy i położył na nich nieforemne głoski, za podpis mu służące.
 Potém odsunął je z daleka od siebie;