Strona:PL P Féval Łowy królewskie.djvu/628

grupy, król wypuścił z rąk cugle, chwytając się za boki.
 — Brawo! brawo! — wykrzykiwał, ocierając pełne łez oczy.
 — Ah! Najjaśniejszy Panie — zawołał Macarone patetycznym głosem — nie zabieraj mi mego skarbu.
 Alfons, który ciągle był w mniemaniu, że Padewczyk odgrywa naprzód już ułożoną komedję — wyjął z kieszeni kieskę i rzucił mu ją, nie rachując znajdujących się w niéj pieniędzy. Ascanio schwycił ją w locie.
 — Nie złota mi trzeba — rzekł, starannie chowając kieskę — co mi po tém złocie?... Ah! divina Arabella! jakiż los cię oczekuje!
 W téj chwili, jedyna dziedziczka milorda otworzyła omdlałe oczy, a obejrzawszy się bojaźliwie dokoła, spytała z westchnieniem:
 — Gdzież jestem?
 — Na mojém sercu — odpowiedział Ascanio głosem pełnym czułości. — W mo-