Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1000

prjany i że w ogólności obie siostry nie zwracały na niego uwagi, okazał oburzające zdziwienie.
 — Moje piękne panienki — odezwał się zachowując ton żartobliwy — czy nie raczycie mnie słuchać?....
 Mój Boże! alboż one nadużywały swego zwycięztwa! w ich wzroku pełnym łaskawości, objawiała się szczera żądza zawarcia pokoju jak najrychléj.
 — Córki szlachcica — odpowiedziała Djana powściągając westchnienie — to prawda... lecz dzisiaj jesteśmy tylko odpowiedzialnemi przed naszém sumieniem za nasze postępki.
 — Czy ojciec wasz umarł? — zapytał Montalt.
 — Nie, dzięki niebu — odpowiedziały razem.
 Poczém Djana dodała wzruszając główką:
 — Lecz my już nie żyjemy...
 Nabob zatrzymawszy się, spojrzał na nią surowo.
 — Nie żartuję panie — odezwała się smętnie Djana — umarłyśmy dla wszystkich, którzy nam byli drogiemi... Przedsięwziąwszy