Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1039

spostrzegli Djanę podnoszącą rękę naboba do ust swoich, gdy Cyprjana całowała go w czoło.
 Odwrócili się do, swego przewodnika, lecz ten roztropnie umknął.
 Poczém dziewice opuściły draperję, i nie było już nic widać.
 Roger pochwyciwszy za ramię swego towarzysza rzekł:
 — Jesteśmy oba wystawieni na szyderstwo! — zawołał głosem drżącym z oburzenia — ah! pojmuję teraz podstęp mylorda!... wszystko cośmy jeszcze o nich mówili, podniecało jego lubieżne i zużyte żądze, i chcąc nas zaślepić, narzucił nam dwie zalotnice... ah! czyliż się dostatecznie pomścimy jeżeli mu odbierzemy życie!
 Stefan stał jak wryty ze spuszczoną głową.
 — Djano!... Djano! — szeptał jakby nie dowierzając swoim oczom — czyliż to podobna?...
 Roger powtórnie pociągnął go za rękę:
 — Chodź — rzekł — chodź... czuję że tracę głowę... oh! Cyprjana kochanką tego człowieka!... mniéj jak kochanką... bo przemijającą nałożnicą jego haremu!...