Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1044

 Proszę za nim, ażebyś mu przebaczyła... on jest dzieckiem podobném tobie... i jestem pewną że teraz rozpacza.
 — Ah! jakaż mi myśl przyszła! — odezwała się Cyprjana — ponieważ musiemy być mężczyznami na godzinę, starajmy się być do nich podobnemi.
 — Do kogo?
 — Ty do poważnego Stefana... ja do tego trzpiota Rogera... Stefan ma duże oczy myślące jak ty... uśmiechaj się z zadumaniem i pochyl główkę... tak... to on!... brawo panie Stefanie!
 I kłaniała się pląsając.
 — Teraz na mnie koléj. Przedstawiam pana Rogera de Launoy... a co, czy nie mam jego miny wietrznika i figlarnego spojrzenia?
 — Wybornie! — rzekła Djana — brakuje ci tylko wąsików.
 — Oh! to nic.
 — I kilka cali wzrostu.
 — Będę stąpać na palcach.
 — Lecz masz za wiele pukli na téj główce bez mózgu.