Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1086

 Leon podniósł się także gwałtownie jakby puścił wodze długo tamowanego gniewu.
 Wice-hrabia zmusił go ażeby usiadł.
 — Pani — odezwał się spoglądając na okno przez które przenikał brzask zorzy poranéj — czas nagli i należy nam skończyć... ta młoda panienka o któréj mój brat wspomniał, nie może u pani pozostawać... przyjechaliśmy ją zabrać z sobą...
 Teraz nie chodziło już o miłosne utarczki mniéj więcéj śmiałe lub niedorzeczne. Margrabina domyślała się podstępu. Dotąd udawała trwogę, jéj gniew równie jak bojaźń były zmyślone, lecz obecnie zatrwożyła się i gniewała rzeczywiście. Była bardzo bladą; jéj czarne brwi ściągały się z zaciętością, a spojrzenie które najprzód zwróciła na skrępowaną Teressę, skierowało się na podłogę.
 — Chciéj nam pani od powiedzie — odezwał się wice-hrabia odzyskując krew zimną — czy nam pani wydasz dobrowolnie tę panienkę?...
 — Nie! — odpowiedziała Lola z cicha.
 — Zastanów się pani — zawołał Leon —