Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/113

śliwe które się częstokroć wyradzały w jego ograniczonéj głowie.
 Młodzieńcy słuchali z ciekawością. Cyprjana i Djana zbliżyły się do pani i pieściły z małemi rączkami Blanki.
 — Nie chcesz mi powiedziéć żeś odgadła — mówiła ostatnia z dziecinnym wyrzutem — a jednakże wiesz dobrze o kim mówię, ty która codziennie każesz mi się modlić za mego stryja Ludwika.
 Oddech zatrzymał się w piersiach Penhoela. Otarł ręką czoło na którém pot wystąpił.
 Pani siedziała nieporuszona i obojętna pozornie.
 — Widziałam go — mówiła Blanka i byłam bardzo szczęśliwą, gdyż on wziąwszy mnie na ręce rzekł: „zaprowadź mnie do twéj matki“... Oh mamo! jakże mi się wydawał że nas obie kocha.
 Penhoel powstał z miejsca gwałtownie i zaczął się przechadzać szerokiemi krokami po pokoju.
 Na szelest jego stąpań, pani podniosła