Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1140

 Odwróciwszy się do otwartych drzwi pobocznego pokoju odezwał się zwolna:
 — Berto!... Ludwiko!...
 Nikt nie odpowiedział.
 Nabob czekał przez chwilę; oczy jego zwrócone na pokój kostiumowy, zkąd zapewne spodziewał się ujrzeć powabne postacie dziewic, wyrażały pieszczotliwą tkliwość.
 Nikt.się we drzwiach nie ukazał.
 Montalt postąpił parę kroków w tę stronę, jakby go niewidoma ręka tam popychała. Poczém zatrzymał się w środku buduaru i zmieniła się twarz jego. Gorzki uśmiech ukazał się na ustach, gdy czoło się marszczyło.
 — Jestem szaléńcem... — pomyślał — nikczemnym głupcem... przecież to są kobiety... czyi iż nie dość wycierpiałem?
 Poczém odwrócił się nagle do drugich drzwi, przy których zwykle czuwali murzyni.
 — Seid? — zawołał.
 Nikt nie odpowiedział.
 Zniecierpliwiony, otworzył drzwi.
 — Seid!... Obbach!... — odezwał się.