Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1154

za uchylonymi drzwiami sąsiedniéj sali i wskazywał właśnie palcem na naboba Wincentemu Penhoel.
 Wincenty okazał zadziwienie.
 — Czy Pan tylko jesteś pewny?
 — Nieomylnie.
 Wincenty pochylił głowę i zdawał się zastanawiać, poczém wyprostował się i oczy jego zabłysły z wielkim zadowoleniem amerykanina.
 — Tak... tak... — mówił do siebie Wincenty — prawda... dwaj murzyni.
 Przypomniał sobie, że ich widział przy nabobie na statku parowym.
 — Czy mi pan pożyczysz sześciu luidorów? — zapytał Roberta.
 Robert sięgnął pospiesznie do kieszeni.
 — Nie wymieniaj pan tylko mego nazwiska... — szepnął do ucha Wincentego, który wchodził do sali.
 Montalt wypogodził twarz spostrzegłszy go.
 — Ah! nie mylę się... to nasz majtek bretoński.
 Podał mu rękę przyjaźnie.
 Wincenty trzymał ręce opuszczone. Gło-