Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1155

wę miał wzniesioną lecz wzrok ku ziemi skierowany.
 — Zaciągnąłem dwa długi u ciebie mylordzie... pierwszy jest pieniężny... zwracam go... oto sześć sztuk złota...
 — Józefie! — zawołał nabob na służącego, który właśnie przechodził z paczką kart w ręku.
 — Wypij za moje zdrowie — rzekł dając mu sześć sztuk złota.
 Poczém dodał odwracając się do Wincentego.
 — Nie jesteśmy sobie nic winni teraz mój przyjacielu.
 — Za pozwoleniem — rzekł Penhoel — mam zamiar bowiem uiścić się jeszcze za przysługę, którąś mi pan wyświadczył...
 — Jaką przysługę? — zapytał nabob bez przesady.
 — Ocaliłeś mi pan życie...
 — Prawda... zapomniałem o tém.
 — Ja zaś przypominam to sobie... i zamiast zabicia pana jakbym miał prawo do tego, chcę pana ocalić...
 Montalt spojrzał z zadziwieniem na młodzieńca.