Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1163

 — Cicho! — rzekł Stefan. — Przyrzekłeś że mi dozwolisz mówić...
 Nabob założył ręce, przypatrując się im ciągle.
 — Ah! — zawołał — czy i wy macie cóś do mnie?.. czy przypadkiem nie wykradłem wam kochanek moi panowie?
 — Mylordzie!... mylordzie! — przerwał Roger, którego krew zawrzała od oburzenia — to nazbyt, przysięgam... aby żartować z nas... zemsta nie potrzebuje bodźca!...
 Montalt rozłożył ręce jakby spadł z obłoków.
 W istocie!... — rzekł — to musi być zakład... a więc odgadłem... przychodzicie szukać zaczepki?...
 Roger otworzył usta, Stefan zatrzymał go:
 — Mylordzie! — odezwał się zwolna i smutnie — kochaliśmy ciebie powodowani wdzięcznością i szacunkiem... ty sam okazywałeś nam przychylność... pozory mylą częstokroć...
 — Pozory! — powtórzył Roger wzruszając ramionami — czyśmy nie widzieli?
 Stefan nakazał mu znakiem milczenie.
 — Jakżebym pragnął ażebym się omylił —