Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1168

rozprawię się o kwadrans na siódmą, z panem Rogerem de Launoy o wpół do siódméj... przepraszam że wam wyznaczam godzinę... lecz nie byliście pierwszemi...
 Stefan trzymał za rękę Rogera, który się chciał rzucić na naboba.
 Ten pożegnał ich mówiąc:
 — W lasku Bulońskim... przy bramie Orleańskiéj... do widzenia!
 Ta scena odbywała się w jednym końcu sali. Montalt powrócił do stołu gry, zasiadł pomiędzy grającymi i wyłożył przed siebie stós papierów bankowych.
 Nigdy jego piękne oblicze nie było obojętniejsze i zimniejsze.
 Stefan wyprowadził Rogera z klubu.
 Od kwadransa, jak nabob siedziąc przy zielonym stoliku przegrywał podług zwyczaju, zachowując wzniosły stoicyzm, gdy w tém dał się słyszéć szmer w przedpokoju.
 Po kilko-chwilowéj wrzawie, drzwi się uchyliły i wszedł człowiek, którego bezwątpienia nie widziano nigdy w Zebraniu cudzoziemców.