Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1170

 Starzec stanął naprzeciw zielonego stołu, wyprostował się i jego podniesiona głowa ukazała twarz szlachetny i czcigodny sześćdziesięcio-letniego starca.
 — Kto z panów — odezwał się łagodnym i stałym głosem — jest pan Berry-Montalt?
 — Ja nim jestem — odpowiedział nabob nie odwróciwszy się.
 — Proszę więc z sobą — rzekł starzec — mam z panom co pomówić.
 Montalt nie ruszył się.
 — Mój zacny panie — rzekł tylko — zdaje mi się, że wiem o co idzie... czy nie o porwanie dziewczyny?
 — Mojéj synowicy — odpowiedział starzec z prostotą.
 — Twojéj synowicy... mniejsza o to — odezwał się nabob — przychodzisz wyzwać mnie na pojedynek...
 — Prawda... — mówią że pan jesteś tak bogatym, że nie obawiasz się sprawiedliwości praw...
 Montalt otworzył pugilares na stole.
 — Mylordzie! — odezwał się jeden z grają-