Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1175

jakby skamieniała, obarwiła się uśmiechem głupowatości.
 Pani siedziała w ém samém miejscu co wczoraj. Złożyła ręce na kolana, opierając się o ścianę. Jej twarz była trupiéj bladości.
 Stryj Jan klęczał u jéj nóg, przyglądając się w milczeniu.
 Ktoś zapukał. Stryj mniemał, że to był sąsiad.
 — Wejdź! — mówił.
 Drzwi się otworzyły, wszedł jakiś człowiek i spojrzał z zadziwieniem w około siebie.
 — Czy tu mieszka pan Jan de Penhoel? — zapytał.
 — Tak — odpowiedział stryj — ja nim jestem.
 — Mam list do pana.
 Poczém dodał jedném tchem chcąc się jak najspieszniéj oddalić, gdyż widok téj nędzy ściskał mu serce.
 — Nie czekam na odpowiedź, bywajcie zdrowi moi państwo!
 Wyszedł pospiesznie.
 Stryj odebrał list od Roberta, który był następującéj osnowy:
 — „Jesteś mężnym, kochasz pan panią