Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1197

 — Moja córka!... — rzekła — cóś zrobił z moją córkę?
 — Czy p. Jan Penhoel nie otrzymał mego listu? — zapytał Amerykanin.
 — Nie wiem — odpowiedziała Marta składając ręce — lecz proszę pana, powiedz mi co się stało z moją córkę?...
 — Nie śmiałem podpisać listu — mówił Robert zamiast odpowiedzi — z obawy, że p. Jan nie zechce mi wierzyć... jest to wielkie nieszczęście wzbudzić nieufność w osobach, które szanujemy i kochamy...
 — Oh! panie panie!.. — przerwała Marta — dla czegóż mi nie chcesz mówić o mojéj córce?...
 — Mówiłem o niéj w moim liście... wysłuchaj mnie pani... nie jest to stosowne miejsce do objaśnień... Dziedzice Penhoel u nie powinni tu dłużéj pozostać... przyszedłem zabrać ich z sobą...
 — Zabrać nas?... — powtórzyła Marta odwracając oczy — ty panie?...
 Robert przybrał minę przymusowego ukorzenia. Pomimo tego spojrzał na przepierzenie, i czuł iż te odwiedziny źle się rozpo-