Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1218

już dawno jak was nie widziałem... czyście o mnie pomyślały?
 — Oh! tak my lordzie — odpowiedziała Cyprjana.
 — Dzięki panu, zaniosłyśmy wsparcie tym których kochamy — dodała Djana.
 Montalt spoglądał na nie kolejno.
 — I nie żal wam było, żeście przedemną skłamały?
 — Skłamały?... — powtórzyły dziewice spoglądając przelotnie na siebie.
 Nabob uśmiechnął się smutnie.
 — Która z was nazywa się Djaną — zapytał — a która Cyprjaną?
 Obie siostry zbladły.
 — Oh! panie, panie! — zawoła Djana — proszę cię... przebacz nam... rozpacz przynagliła nas do tego, żeśmy tu przyszły... i coś nam szeptało, że narażamy się na potępienie ludzi, odważając się na podobny postępek... skłamałyśmy, to prawda... lecz dla tego, żeśmy myślały o naszym starym ojcu...
 — Wszak ty jesteś Djaną — rzekł nabob — i kochasz Stefana...
 — Stefana? — powtórzyła dziewica.