Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1220

 — Ponieważ nas upominasz i odgadłeś naszą tajemnicę.
 — A jeżeli wam przebaczę?
 — To i my przebaczemy.
 Montalt przybliżył je do siebie i złożył pocałunek na ich zbliżonych czołach.
 — Dziękuję wam moje córki! — rzekł.
 — Dziękujemy ci ojcze! — odpowiedziały pieszczotliwie.
 Montalt przypatrywał się im przez chwilę w milczeniu, a spokojna radość ożywiła jego oblicze.
 — To prawda — rzekł — że odgadłem tajemnicę... pomimo iż mój umysł pogrążony bywa w uśpieniu... kocham was tak bardzo moje drogie dzieci, że postąpiłem raz w życiu podobnie jak wszyscy... zapomniałem że byłem umarły i że we mnie nie było ciekawości ani żądzy... Pracowałem... starałem się czytać w spojrzeniu... i udało mi się...
 — Czyś się tylko tego dowiedział? — zapytała Cyprjana udając obojętność.
 — Tylko tego panno Berto — odpowiedział nabob. — Bądź spokojną... nie wiem jak się twój ojciec nazywa, który jest szlachci-