Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1236

rzyła płomień. W jéj zamyślonéj twarzy malowało się wachanie i litość.
 — One są bardzo piękne... — mruczała — bardzo miłe... ich głosy przejmuję serce... ja jestem starą i brzydką...
 Podniosła nakrywkę imbryczka, w którym była woda na herbatę.
 — A przytém — mówiła marszcząc brwi — przez te piękne dziewczyny, moja pani łzy roni... biedna Mirza... jakże była piękną, dopóki płacz nie zagłębił jéj oczu... dawniéj była kochaną... teraz nią pogardzają....
 Tak mówiąc Nawn, przebierała w kieszeni złoto, które zlekka brzękało.
 — Tak... tak... — mówiła wyjąwszy z kieszeni garść złota — to co robię, to dla mojéj pani... cóż mnie obchodzi to złoto?...
 Jéj wzrok lubieżny był w sprzeczności z temi słowy.
 Gdy nasyciła wzrok widokiem luidorów, schowała je do kieszeni i wyjęła z za łona szklarnią flaszeczkę.
 W téj chwili, Blanka otworzyła oczy i spojrzała zgasłym wzrokiem w około.