Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1243

przerwała Djana — tego czasu, w którym Remigeusz de Penhoel był szczęśliwym.
 — To prawda — rzekła Cyprjana — prawda... gdy sobie przedstawiam uśmiech Montana, zdaje mi się, że widzę uśmiechającego Penhoela.
 Djana pogrążyła się w coraz głębsze zadumanie.
 — Jest jeszcze coś innego —odezwała się ostatnia powolnym głosem — Czy przypominasz sobie, że w Bretanii mówiono nam zawsze, iż nasz stryj Ludwik kochał panią...
 — A więc domyślasz się... — zaczęła Cyprjana.
 — I że pani była mu wzajemną — mówiła Djana, któréj spojrzenie się wyjaśniało — że Ludwik Penhoel opuścił Bretanją, ponieważ brat, jego Remigeusz umierał z miłości dla pani....
 — Oh! — odezwała się Cyprjana zbladłszy ze wzruszenia... to prawda moja siostro... biegnijmy... rzućmy mu się do nóg... trzeba go prosić... błagać!...
 Pochwyciwszy ramię Djany, ciągnęła ją do drzwi.