Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1252

 Roger miał pod pachą dwie szpady.
 — Przybywamy sami, ponieważ nie uważaliśmy za stosowne potykać się z panem podług jego rozporządzenia.
 — Ah! — odezwał się Montalt.
 — Ciągnęliśmy losy — rzekł Stefan.
 — I ja przegrałem — dodał Roger.
 — Ja się mam bić z panem — mówił Stefan smutnie i bez gniewu. Zdawało się, że spojrzeniem błagał Montalta, ażeby mu udzielił tłumaczenie, którego mu odmawiał poprzednio.
 Montalt odwrócił oczy i przypatrywał się Rogerowi, który nie podzielając pomiarkowania swego przyjaciela, był czerwony i zaledwie zdołał powstrzymać wybuchy swego uniesienia.
 — A więc ciągnęliśmy losy... moi towarzysze... Pan Roger przybywa tutaj jako prosty świadek... — Stefan stanął przed Rogerem, który go odepchnął. Montalt stał obojętny z założonemi rękami, a w twarzy jego malowała się wzgarda.
 — Mylordzie! — rzekł do niego Stefan — przyszedłem tutaj powodowany niejaką na-