Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1260

ka podobna do téj, jaka się ukazała na koszuli Stefana, naznaczyła pierś Rogera.
 Nabob podniósł szpadę, któréj koniec ostrza obtarł starannie Jones.
 — To nic!... — zawołał Roger.
 Nabob wydobył zegarek.
 — Moi panowie — rzekł — dla każdego z was przeznaczyłem po kwadransie... minęło już pół godziny.
 Nowo przybyli otaczali pojedynkujących się.
 — Broń się! — zawołał Roger nacierając żwawo na naboba.
 Szpada Montalta mignęła w powietrzu zakreślając kółko, i Roger powtórnie rozbrojony, opuścił ręce jak dziecko.
 — Teraz koléj na pana — odezwał się nabob do Pontalesa.
 Pontales spojrzał na świadków.
 — Podobny pojedynek jest przeciwny wszelkim zasadom... — szepnął — i nie wiem...
 Gdy mówił, Wincenty podniósł szpadę.
 — Ja zaś w to nie wchodzę... — odezwał się opryskliwie — ten człowiek nazna-