Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1284

 Rzecby można, że zameczek był zaczarowanym.
 Czas upływał. Robert i Bibandier niecierpliwili się.
 — Dałbyś temu pokój — odezwał się amerykanin odpychając Błażeja, który ocierał czoło nic nie mówiąc — jesteś widzę do niczego...
 Wziął do ręki stalowy witrych i zagłębił go w dziurce zamku.
 Nie udało się. Stal się nagięła, lecz zamek nie otworzył się.
 Robert wstał. Bibandier chciał spróbować swych zdolności, lecz także nadaremnie.
 — Djabeł w nim być musi — pomruknął.
 Nasi towarzysze stali z zwieszonemi głowami, spoglądając miłosiernie na mebelek.
 Nie zniechęcili się jednakże, pomimo że czas upływał.
 — To piekielna przeszkoda — rzekł amerykanin — rozbić się u portu... założyłbym się o głowę, że djamenty są w tém kufereczku.
 — To rzecz jasna — dodał ze smutkiem