Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1293

 — One żyję! — przemówili Stefan i Roger.
 — Czy podobna? — wyjąkał starzec.
 — Są to dwie dziewice piękne i dobre — mówił Montalt — pragnęłbym ażeby nie miały dusz niewdzięcznych Penhoelów...
 Jan płakał z radości.
 — Ah! gdybyś wiedział... Ludwiku!... gdybyś wiedział..
 Montalt przerwał mu:
 — Nie chcę o niczém wiedziéć... rozrzewnienie i nienawiść utrudzają zarówno tych, którzy nabyli rozsądku... nic nie lubię i nie powiem abym kogo miał nienawidzićé... powracam do pałacu — rzekł do Stefana i Rogera — jeżeli chcecie, możecie się ze mną udać.
 Pomimo że żadne tłumaczenie nie miało miejsca, młodzieńcy pozbywszy się swych podejrzeń, zbliżyli się o krok do naboba.
 — A ja? — rzekł Wincenty, stojący w tyle.
 — A Blanka!.. masz słuszność mój synu — odezwał się stryj Jan.
 — Blanka Penhoel?.. nie znam jéj.