Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1300

 W téj chwili zbliżył się do amerykanina, wszyscy ustąpili mu z drogi.
 Każdy zapytywał siebie, jak sobie postąpi, gdyż był królem w pałacu, gdzie każdy jego rozkaz był ślepo wykonywany.
 Wiadomo było, że jego fantazja była jedyną regułą, i że prawo ogólne było niedostateczne przeciw jego woli.
 Położył rękę na ramieniu Roberta, który się nachylił jakby był przygnieciony ciężarem, i rzekł do niego głosem słodkim, pieszczotliwym prawie:
 — Panie kawalerze las Matas! to co mówią ci ludzie, mało mnie obchodzi... jesteś w moim domu... pod moją opieką... i nie stanie się ci nic złego.
 W pokoju powstał szmer zadziwienia.
 Robert nie mogąc wierzyć uszom swoim, podał z nieśmiałością Montaltowi pudełko sandałowe mówiąc:
 — Mylordzie!.. poddaję się twéj szlachetności...
 Montalt przyjął pudełko, poczém szepnął do ucha Roberta:
 — Panie kawalerze... jeżeli zechcesz, go-