Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1301

tów jestem uwierzyć żeś przyszedł do mnie z odpowiedzią na moje listy.
 Amerykanin ośmielił się już bez bojaźni spojrzéć na Montalta.
 Montalt miał wzrok spuszczony.
 — Czy przyniosłeś list z sobą? — zapytał.
 — Mylordzie — odpowiedział Robert mniemając, że odzyskał wyższość nad nabobem — nie jestem w stanie nic ci odmówić, lecz list...
 — Jeżeli go zostawiłeś w domu, każ go tu przynieść.
 — Bo Mylordzie...
 Montalt zmarszczył brwi.
 — Czy go masz lub nie? — szepnął głosem uprzejmym.
 A gdy Robert się wachał, nacisnął mu ramię tak silnie, że się ten cofnął i zbladł.
 — Jestem pewny, że go masz przy sobie; proszę mi go dać panie kawalerze... i to natychmiast... albo umrzesz pod kijami...
 — Mylordzie.. — wyjąkał strwożony Robert.
 Bibandier i Błażéj drżeli jak listki.
 — Seid! — zawołał spokojnie Montalt.