Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1304

posępny, zajęty jedynie myślą o Blance, o któréj dotąd nikt nie wspomniał i która zdawała się być dla niego straconą.
 W tém Montalt oswobodził się z objęć stryja i córek jego, a żywy rumieniec jego twarzy, zastąpiony został śmiertelną bladością.
 — Oh! — wyjąknął drżący — myślałem o tém przez cały dzień i noc... Bóg mnie ukarze za tę myśl okropną... Ten pojedynek...
 — Mój synu! — przerwał Jan — mniemałeś żem winny... i chciałeś mnie zabić...
 — Chciałem się pomścić — odpowiedział Montalt — pomścić okropnie... biedny stary przyjacielu... bo chciałem nadstawić pierś moją naprzeciw twój szpady,... i powiedziéć ci moje imię wydając ostatnie tchnienie...
 Stryj Jan przejęty zgrozą, zakrył twarz rękami; zdawało się, że krew zlodowaciała w żyłach jego.
 Wincenty korzystając z chwilowego milczenia, zbliżył się na środek pokoju.
 — Czy nikt nie wspomni tutaj o Blance Penhoel? — zapytał.
 Cyprjana i Djana, z klóremi Wincenty przywitał się obojętnie wchodząc, wzięły go za