Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1318

drogiemu Penhoelowi? — odezwał się p. Kerbichel.
 — On zachowuje ścisłe inkognito.
 — Pojmuję to... ale zacny p. de Blois?
 — On już pojechał do pałacu Penhoela, wraz ze swemi towarzyszami.
 Przez chwilę panowało milczenie, pocém najstarsza z gracyj ujęła brata za rękę:
 — Otóż to co nazywam szczęśliwym zdarzeniem — rzekła — bezwątpienia nie mam nic przeciw margrabiemu Pontales... lecz pragnęłam z duszy, ażeby Penhoelowie powrócili do dóbr swoich.
 — I my także!
 Poczém każdy wtrącił słówko:
 — Tak zacni obywatele.
 — Wspaniali, dobroczynni.
 — Najstarsza rodzina w naszych stronach.
 — Zacni, szanowni ludzie.
 Uważano za złe panu Chauvette, który nie objawiał uczuć swoich.
 W tém powstał szmer na ulicy, i wszyscy poskoczyli do okien, gdyż ciekawość była obudzony do najwyższego stopnia.
 Był to po prostu człowiek, który wsiadał