Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1325

od strachu; jadąc stępo obok milczącego jeźdźca, spoglądał na niego ukradkiem.
 Poczém puścił się galopem. Nieznajomy podobnież.
 — Kto ty jesteś!.. kto jesteś! — bełkotał Penhoel.
 Nieznajomy milczał.
 Remigeusz drżał.
 Po godzinie jazdy, w ciągu któréj przedstawiały się rozmaite widma w jego zamąconéj wyobraźni, koń jego zatrzymał się nagle.
 Szumiące bałwany potoku zalewały drogę. Z lewéj strony rozciągały się bagna Glenackie, pośród których wznosiły się wyziewy białéj niewiasty, z prawéj zaś podwójny pagórek przepuszczał napływ wody.
 Z przodu widziéć się dawały budynki dworskie, w których wszystkie okna były ciemne.
 U podnoża pagórka, migotało światełko z chaty Benedykta.
 — Podawaj prom! — zawołał Remigeusz.
 Nikt się nie poruszył w chacie.