Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1340

 — Wiadomo panu — rzekł Amerykanin — że kto jest młody... odważny... drażliwy... może mieć pojedynek...
 — Pojedynek!
 — Tak, pojedynkował się ze starszym Penhoelem...
 Margrabia powstał, jakby był poruszony iskry galwaniczny; prawnik naśladował go.
 — Ze starszym Penhoelem!... tym który się ztdą oddalił przed 20 laty?... czy rzeczywiście mówisz o Ludwiku Penhoel?...
 Na to imię, przytłumione westchnienie dało się słyszéć od strony tapczana.
 Makreofal zachwiał się na nogach, mówiąc tłumionym z przestrachu głosem.
 — Umarły przebudził się!...
 Bibandier i Błażéj zbledli, Robert zaś wzruszył ramionami.
 — Gdy żyjący zechcą — przemówił zwolna — umarły powtórnie zaśnie...
 Wszyscy spoglądali z trwoga na tapczan.
 Stary Benedykt jakby chcąc zaprzeczyć téj pogróżce, poruszył się i podniósł na tapczanie.
 — Dziś!... — odezwał się grobowym gło-