Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1349

go... mój Boże!.. udziel mi godzinę życia... ażeby sługa mógł powitać pana swego... nim stawi się przed tobą...
 Pontales pochwycił papier i podpisał.
 Wszyscy powstali. Robert zgasił drzazgę.
 Konający przemówił znowu:
 — Podpisał... lecz Bóg czuwa... mordercy... zbójcy... biada wam!...
 Bibandier Pontales i prawnik wyszli z chaty.
 — Od trzech miesięcy stary kona — pomruknął Błażéj — i jego zeznanie byłoby okropném w razie wypadku.
 — Wyjdź — rzekł Robert.
 Błażéj wyszedł.
 Amerykanin zbliżył się po macku do łoża umierającego. Szarpnąwszy silnie, wyciągnął poduszkę z pod głowy Benedykta, który wydał słaby okrzyk. Głowa jego była zwieszoną, oddech zatrzymał się w gardle.
 — Przepowiedziałem to... — wyjąkał opierając się śmierci — przepowiedziałem... Moje ciało — do niego należy... Niech Bóg i N. Panna ulitują się nad moją duszą...
 Ucichło w chacie. Robert oblany zimnym potem, połączył się z czterema towarzysza-