Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/1351

 Po chwili przestał robić wiosłem.
 — On jest sam — szepnął.
 — Przybij do brzegu — rzekł Robert.
 — Mówią, że pomiędzy Penhoelami i Pontalesami nienawiść panuje przeszło od stulecia... masz więc pierwszeństwo... uderz pierwszy....
 — Zgoda! — odpowiedział Pontales posępnie.
 Prom przybił do lądu, i prawie zaraz Remigeusz Penhoel skoczył ciężko na pomost.
 Nie można było rozróżnić rysów jego twarzy, lecz wszystko w nim okazywało nadzwyczajne wzruszenie.
 — Prędzéj, prędzéj — mówił — zniknął na czarnym koniu... lecz może powróci.... prędzéj, prędzéj!...
 Wszyscy powstali, lecz Remigeusz nie widział nikogo, mając wzrok zatopiony na brzeg przeciwny.
 Pontales był miotany szaleństwem. Robert musiał go wstrzymywać.
 — Zaraz, zaraz... — szeptał amerykanin.
 Pontales szarpał się pieniąc z wściekłości.
 Statek płynął samopas przez kilka sekund.