Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/138

 — Dawaj klucza! — powtórzył Penhoel dysząc z wzruszenia — czyliż nie słyszysz ich krzyków konania... i aby dozwolić tak ginąć chrześcijanom bez ratunku, to trzeba być zabójcę.
 Słyszęich krzyki — odpowiedział Benedykt — i proszę Boga ażeby przyjął ich dusze....
 Od czasu do czasu, głosy nieszczęśliwych dochodziły pośród rozlicznych szumów zewnętrznych.
 Te głosy wołały:
 — Na pomoc... na pomoc!...
 Penhoel potrząsał starcem który stał nie wzruszony.
 — Dam ci dziesięć talarów za klucz! — rzekł głosem stłumionym — dwadzieścia!.. trzydzieści talarów!...
 Benedykt Haligan zwolna kiwnął głowę.
 — Nie mam żony ani dzieci — odpowiedział — co mi po twoich pieniądzach. Bóg nie chce ażeby obcy pochłaniali biedny chleb Bretanii.
 Penhoel zawracał oczami z wściękłością, jego ściśnięte dłonie zagrażały szyi starca.