Strona:PL P Féval Dziewice nocy.djvu/159

 — Przepyszne wrażenie — odpowiedział Błażej.
 — Przy ich pomocy możnaby zatrzymać karawanę.
 Uśmiech Bibandiera zamienił się na śmiech prawdziwy.
 — Oh, oh! a przecież nie mam ochoty do igraszek... nie ruszajcie się... prawda że są posłuszni... a przytém nie kosztuje mnie wiele ich wyżywienie.
 Przyłożywszy puzdro do ust, dodał wzruszając głową:
 — Marcin, Michał, Jan, Bonawentura i inni, są to trzonki od mioteł które ubieram jak mogę.
 — Bah! — odezwali się razem Robert i Błażej — słyszeliśmy jak się ruszali w krzakach.
 — Medor do nogi! — zawołał Bibandier — pies zaczołgał się do pana.
 — Medor odgrywa tę sztukę — odpowiedział nieszczęśliwy zbójca — grzebie łapami w suchych liściach... i ułożyłem go ażeby się kręcił i biegał gdy zakomenderuję „baczność.“